Περισσότερες Πληροφορίες για το εξής: Συνέδριο περί Παιχνιδιών

Λοιπόν, θα μπορούσαν να υπάρχουν χίλιοι λόγοι για τους οποίους ζει κανείς. Θα µπορούσαν να υπάρχουν χιλιάδες πρότυπα µε βάση τα οποία η ζωή σχεδιάζεται πάλι και πάλι. Αλλά αυτό που µας οδηγεί στα καλύτερα συµπεράσµατα, αυτό που πληροί τις προϋποθέσεις είναι η θεωρία περί παιχνιδιών. Και είναι η µόνη που το κατορθώνει. – Λ. Ρον Χάμπαρντ

Τι είναι η ζωή; Μια αρκετά απλή ερώτηση. Παρ’ όλ’ αυτά το 1956, µέσα απ’ την πορεία της ασταµάτητης έρευνάς του, ο Λ. Ρον Χάµπαρντ µίλησε για σελίδες επί σελίδων που θα µπορούσαν να γεµίσουν µε πιθανές απαντήσεις… µέχρι που κατέγραψε κάπου πεντακόσια πιθανά πρότυπα ζωής. Και µόνο ένα –το πιο απίθανο απ’ όλα– αποδείχθηκε σωστό. Οπότε το συµπέρασµα, αν και φαινόταν άσχετο, παρ’ όλ’ αυτά διαπότιζε τα πάντα: Η ζωή είναι ένα παιχνίδι.

Και µε αυτά τα νέα να διαδίδονται στον κόσµο της Σαηεντολογίας, και µε την υπόσχεση για ακόµη περισσότερα, δεν ήταν έκπληξη που το Συνέδριο περί Παιχνιδιών δηµιούργησε τη µεγαλύτερη κοσµοσυρροή από Σαηεντολόγους µέχρι σήµερα. Ξεκίνησε ένα σαββατοκύριακο, που ήταν και αργία, στις 31 Αυγούστου 1956. Κι ενώ στο Ξενοδοχείο Σόρχαµ της Ουάσιγκτον είχε γίνει κι άλλο Συνέδριο της Σαηεντολογίας πιο πριν, αυτό εδώ ήταν διαφορετικό – ήταν ένα Συνέδριο στο οποίο χρειάστηκε η τεράστια και πλούσια διακοσµηµένη Κύρια Αίθουσα Χορού για να φιλοξενήσει τους 400 και πλέον παρευρισκόµενους. Και χωρίς να µετρήσουµε τις δίµετρες κούκλες «του Μπαµπά και της Μαµάς» µε τις οποίες ο Λ. Ρον Χάμπαρντ επέδειξε το οµαδικό πρόσεσινγκ µεταξύ της αρχικής περιγραφής που έκανε και της ανάλυσης του θέµατος των Παιχνιδιών.

Σύντοµα τα στοιχεία και οι κανόνες αυτού του παιχνιδιού πήραν µορφή: ελευθερία, εµπόδια, σκοποί – που ισχύουν για κάθε παιχνίδι· οι καταστάσεις που ορίζουν ένα «παιχνίδι», και µεταξύ αυτών: η ταυτότητα, οι αντίπαλοι, η κίνηση και το συναίσθηµα· εκείνες που ορίζουν κάτι που «δεν είναι παιχνίδι», όπως: οι λύσεις, η γαλήνη και η µη-κίνηση· τα στοιχεία του «ελέγχου» – ξεκινώ, αλλάζω και σταµατώ· το ρόλο που παίζει ένα άτοµο σε ένα παιχνίδι – αυτόβουλο ή πάµβουλο· ακόµα και ο παράγοντας του να παίζει κανείς ένα παιχνίδι συνειδητά ή ασυνείδητα.

Άσχετα όµως από το τι, το πού και το πώς παίζει κανείς, οι βασικοί κανόνες είναι πάντα οι ίδιοι, και εξηγούν τη µορφή της ίδιας της ζωής.

Και εκεί βρίσκεται η όλη ουσία για το άλλο θέµα που επρόκειτο να παρουσιάσει ο Λ. Ρον Χάμπαρντ: την πρώτη έκδοση του βιβλίου Σαηεντολογία: Τα Βασικά Στοιχεία της Σκέψης, του βιβλίου στο οποίο θα αναφερόταν ο Ρον από τότε και για πάντα ως το «Βιβλίο Ένα της Σαηεντολογίας».

Εδώ, λοιπόν, έχουµε τις χειµαρρώδεις διαλέξεις για το βασικό λόγο που κάθε προηγούµενη αναζήτηση απαντήσεων απέτυχε, για την ανακάλυψη του γιατί σε έναν θήταν αρέσουν πολύ τα προβλήµατα και, για µια εντελώς νέα προσέγγιση στο ώντιτινγκ, όχι µόνο για να βελτιωθεί η ικανότητα ενός ατόµου να παίξει το παιχνίδι, αλλά για να µάθει την αλήθεια.